ഹൗസ് വാമിങ്ങിനുള്ള ഒരുക്കങ്ങളെല്ലാം പൂര്‍ത്തിയായി.
തലേന്നാള്‍ വൈകീട്ട് മുറ്റത്തിട്ട പന്തലില്‍ അത്താഴം കഴിക്കാനിരിക്കയായിരുന്നു എന്‍ബിയും കൂട്ടരും.
ഊണ് ഏതാണ്ട് പകുതിയായപ്പോഴാണ് എന്‍ബിക്ക് ഒരു വെളിപാടുണ്ടായത്:
അല്ലാ, ഗോവിന്ദേട്ടനെ ക്ഷണിച്ച് ല്ല്യാലോ...
കുട്ടിക്കാലം മുതല്‍ തറവാട്ടില്‍ തന്റെ നിഴല്‍പോലെയുണ്ടായിരുന്ന ഗോവിന്ദേട്ടന്‍..........
ഊണിലും ഉറക്കത്തിലും ചെസ്സുകളിയിലും ചീട്ടുകളിയിലും ഒളിച്ചുകളിയിലും ബീഡിവലിയിലും തന്റെ ഒപ്പം കൂടുന്ന ഗോവിന്ദേട്ടന്‍.............
പ്രായത്തില്‍ അന്തരമുണ്ടെങ്കിലും എടാപോടാ വിളിക്കുന്നവര്‍.
താനറിയാതെ ഗോവിന്ദേട്ടനോ ഗോവിന്ദേട്ടനറിയാതെ താനോ നാളിതുവരെ ഒരു കാര്യവും ചെയ്തിട്ടില്ലല്ലൊ.
ആ ഗോവിന്ദേട്ടനില്ലാതെ തനിക്കെന്ത് കേറിത്താമസം?
ഈ വൈകിയ വേളയില്‍ ക്ഷണിച്ചാല്‍ ഗോവിന്ദേട്ടന്‍ എന്തു വിചാരിക്കുമോ ആവോ?
ഏതായാലും വിളിക്ക തന്നെ. കേള്‍ക്കേണ്ടത് കേള്‍ക്ക തന്നെ.
ഉരുട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്ന ഉരുള വായിലേക്കിട്ടശേഷം ഉടുത്തിരുന്ന മുണ്ടില്‍ കൈ തുടച്ച് മൊബൈലെടുത്ത് തിരുമേനി ഗോവിന്ദേട്ടനെ വിളിച്ചു:
--ഹലോ ഗോവിന്ദേട്ടനല്ലേ?
-അതേ. (നല്ല വോളിയത്തില്‍ കേള്‍ക്കാമായിരുന്നു ഗോവിന്ദേട്ടന്റെ മറുപടി).
-ഇത് അപ്പുവാണ്
-എന്ത്യേയ്?
-അല്ലാ, നാളെ എന്റെ കേറിത്താമസാണ്
-അതെനിക്കറിയാലോ
-ക്ഷമിക്കണം. ഞാന്‍ ഗോവിന്ദേട്ടനെ ക്ഷണിക്കാന്‍ വിട്ടുപോയി..
-അത് സാരല്ല്യ. താന്‍ എന്നെ പ്രത്യേകിച്ച് ക്ഷണിക്കേണ്ട കാര്യല്ല്യാലൊ.
-ന്നാലും ഒരു വെഷമം
-ങ: വെഷമിക്കണ്ടാന്നേയ്
-അങ്ങനെയല്ല. ഗോവിന്ദേട്ടന്‍ ഇപ്പൊ എവടീണ്ട്. ഞാന്‍ ഇപ്പൊത്തന്നെ അങ്ങോട്ട് വര്വാണ്
-എടോ കോന്തന്‍ നമ്പൂരീ, ഞാനല്ലേ തന്റെ വലതുവശത്തിരുന്ന് ഊണ് കഴിച്ചോണ്ടിരിക്കണത് ? !!!
ന്നാലും അത്രക്ക്.......
ReplyDelete